Ze vlucht op blote voeten

over schelpen scherp als glas.

Doorkliefde zolen helse pijnen

rood spoor bloederige plas.

Ze vlucht op blote voeten

voor laffe soldaten bruut geweld.

Haar dorp een oase van liefde

nu dodelijk etterend gezwel.

Ze vlucht op blote voeten

over lijken gruwelijk onthoofd.

Geblakerd mensenvlees bijtende geuren

verschroeide aarde verstikkende rook.

Ze vlucht op blote voeten

omfloerste blik nietsziende ogen.

Herinneringen rennen met haar mee

broze relikwieën uit een leven zonder zorgen.

Ze vlucht op blote voeten

over korrelig warm zand.

De horizon oneindig ver weg

daarachter een land dat op haar wacht.

Ooit gaan ze ervoor boeten

de verkrachters de zwijnen.

De moordenaars van haar kind

in pijn zullen ze verdwijnen.

@2019, Arie van Driel