Op 11 maart is de boekpresentatie van 2020, 75 jaar Vrijheid in Lansingerland. 14 auteurs werkten aan deze verhalenbundel van Oostland Literair mee. De komende weken stellen wij ze graag aan je voor. Dit keer is dat dichter Hans Cieremans, die voor 2020 een verhaal (“De oude boerderij”) en een gedicht maakte. Zijn laatste gedichtenbundel heet ‘Vergeet-me-nietjes’ over mensen met dementie. Hans presenteert wekelijks en radioprogramma over de zorg. Hij is een van de vaste dichters van Oostland Literair.

Wat betekent 75 jaar vrijheid voor jou persoonlijk?

‘Een groot deel van mijn actieve loopbaan heeft zich afgespeeld in de verpleeghuiswereld. Daar wonen ernstig zieke mensen, die daar het laatste stadium van hun leven slijten. Hoewel er voor deze mensen gezorgd wordt, is ook een groot deel van hun persoonlijke vrijheid afgenomen. Ze zijn afhankelijk van de zorg en zijn beperkt door hun handicaps. Met name mensen met dementie, die noodgedwongen leven moeten achter gesloten deuren zijn bijna al hun vrijheid kwijt. Het is natuurlijke een andere vrijheid dan wanneer je leeft onder de druk van een oorlog, maar het gevoel van vrijheidsberoving zal veel overeenkomsten vertonen met de gevoelens van vrijheidsbeperking in het verpleeghuis. Doordat ik dagelijks met mensen in het verpleeghuis omging realiseerde ik me het grote voorrecht dat ik heb van de vrijheid.

Waarom schreef je “De oude boerderij”?

‘De reden komt voort uit de warme herinneringen die ik heb overgehouden aan de vrienden op de boerderij over wie ik het in mijn verhaal heb. Mijn vader overleed toen ik net twaalf jaar oud was. Het voelde goed om na zijn overlijden regelmatig bij zijn goede vriend op de boerderij te logeren. De vriendschap met die familie bestaat nog steeds en de grootste waarde die het voor mij persoonlijk heeft, is dat daar de nog weinige mensen wonen met wie ik verhalen over mijn vader kan delen. Vooral sinds het wegvallen van mijn laatste familie (mijn broer en moeder in 1998 en 2002). De herinneringen aan mijn moeder en broer kan ik nog delen met mijn vrouw en kinderen en dat is een groot goed. Zij hebben echter geen herinneringen aan mijn vader en die kan ik nog wel delen op de boerderij uit mijn verhaal.’